Het lijntje met boven, wat ieder van ons voor en tijdens de geboorte en gedurende de eerste levensjaren nog heeft, zal bij de ene persoon verdwijnen omdat er geen gebruik van wordt gemaakt en bij de ander blijven bestaan omdat het bij iemand hoort.
Voor eenieder zal het zich op een andere manier manifesteren. Wanneer je besluit je gave te gaan gebruiken, zal ook de wijze waarop je ermee omgaat en hoe je het gaat inzetten om anderen te helpen verschillen. Je geeft er je eigen invulling aan, omdat dat de enige manier is om je hierin staande te houden.
Als kind kan het beangstigend zijn en als volwassene kan het je nog steeds weleens verrassen of overvallen.
Voor mij was het moment dat mijn oudste zoon zijn gave ontdekte het startschot voor een zoektocht binnen en buiten mijzelf. Een zoektocht met veel mooie momenten, intense momenten, maar ook momenten van enorme twijfel. Ik heb met veel mooie mensen dezelfde zoektocht mogen ervaren, veel gelachen, veel gestoeid en gehuild. Daarnaast heb ik ook veel moeten loslaten: mensen, ideeën, mogelijkheden en delen van mijzelf om zo, via vele omzwervingen, thuis te komen bij wie ik ben. Op dit punt aangekomen, weet ik dat ik met een open en eerlijke blik naar een ander of een situatie kan kijken en hulp kan bieden door samen naar antwoorden te zoeken en een duwtje in de rug te geven zodat je in de juiste richting verder kunt.